“gavın-garpız, kimin neyi varısa
yeter ki benim aklıma cinnik gelmesin
asla “ya-a” demez alı(r) ğetiridin
ha gerşi bi sen deği(l) herkeş öyleydin
yeyceğimden mi.. ya-a(h) valla
kimi hedef aldım, yoyduru(r)dum sana
gayaua ğomayan kimseye tarlasındaki
bağındakı harımındakı hiş bişiyi
şevte etdirtmez, koklatmazdım
su gatılmadık soytarıydım
.
elebaşı ben, baş “yardakçım sen”idin
evelallah, ne dersem yapardın
kendini ispadlaycan deye,
can paralardın
ben “üç adım at” desem
evelallah sen beş adım atardın
nerde bi şargadalık var önde ğederdik
obanın bülüşleri perem perem
holluklar boş, camları delik-deşik
Ismayııll!
bağları-payamları eğşerdik
millete illallah çekdiri(r)dik
az ilenmediler ardımızdan emme
çocukluk işde
bi de ebemin ıvgası
köyün en belalı garısıydı
..
ah ulen Ismayıl, bek cevvalıdın
benim uçu az mı cam gırdın
az mı yımırta çaldın,
garıkların findelerini sökerdin
fidannarı çeker bırağırdın
kökenneri yolardın
şalakları doğrardın
sayamda etirafa az zarar vermedin
ıramatlık boban az zıyan ödemedi
benim yüzümden az zopa yemedin
Ismayıll! sef çocuğudun sen
hepsi benim yüzümden-idi
hepiciği benim yüzümden”
.







ben de atasız olunca işin aslı
ne de olsa anam bi dulgarıydı
emme ebem üst ayağa galkardı
biri, bana eyatlı bişiy deyvi(er)se
ortalığı birbirine gatardı
senin annaca(ğı) bek şargadaydım
hemi de öyle böyle deği(l)..
ana da dünnalar ğözeli
ah ülen Ismayıl..
Ismayılım
can gardaşım
.
nakıslığımı, gellabam eyi bilirdi
dulgarı çocukluğumu, serseriliğimi,
içi elvermez bana bişiy deyemezdi..
taha da olmadı seni döğerdi..”
“-valla bana gıda gibi gelirdi”
“-en birinci keyfim de senin
evden dayak yemen idi
benim yüzümden Ismayıl
benim yüzümden çok dayaklar yedin.
!
“-neytsem yanımdan aralaşmazdın”
“-öyle vallahi
ama onlar benim en birinci hikayelerim
anlatırdım da çocuklar inanmazdı
çok aksiydim, şımarığıdım diye
ah Mustafa abi
anlatırdım “Kara Mustuğu”
tam bir efsane gibi
adam gibi yaşadık çocukluğumuzu
sayenizde
ama sonra, senden sonra
hiçbir şey yolunda gitmedi
Allah razı olsun Akmehmet amca
beni götürdü Hisarköy’lü Ali ağaya
ben kendimi evlatlık bildim
onlar beni yanaşma
orta mektepteydim,
sonra Hisar’ı terk ettim
kasabada köylü çocuklarla
çok!.. çok zorluklar çektim”
.