Bu gün
Şehrin keşmekeşinden,
Zamanın
Geçiyor olma endişesinden
Kaçıp
En yakında ki bir kayalık tepeye,
Yani
İçimde ki depreme dayanacak
Mahkem bir mevkiye atmalıyım
Kendimi..

(En yakınımda
"SUSUZ DEDE PARKI" var!

Pür telaş değil,
Gayet sakin
Ve kendimden emin......,
Evden çıkıp
Vardım o park’a,

Tünedim ilk kayaya,
Gözümü diktim
Körfezde ki manzaraya..

Ufuk çizgisi de,
Benim gibi
Bir bulutu yakalayıp
Mavi bir sicimle
Bağlamış yamacına!

O bulutta
Seni gördüm!

Elim
Kolum ermedi ya,
Tutamadım
O güneş gülüşünü,

Çaresiz,
Bir daha,
Bir daha öldüm..)

Yaralı bir sincap gibi,

En İri
Ve en yüksek
Bir kayanın üzerine hızlıca çıkıp
Avazım çıktığı kadar haykırdım:

Taşa bağladım seni "zaman!
Senin zalim kaman bile kesemez
Ulan,

Çelik irademden
Sabır ile ördüm bu hâyâli urğanı,

Bir mirasyedi gibi
Heba edemem,
Onsuz geçecek
Hiç bir an’ı!

Kalan ömrümü
Ettirmem sana talan!

Taaa ki
Sevdiğim
Bana
Diyene kadar;
《TAMAM》

20/MART/2023