Baba ocağım,çocukluğum ve gençliğim...
Bende iz bırakan anılarım.
Zeytin’in hası gibi,insanın hası’nın yetiştiği
Marmara’nın şirin kasabası GEMLİK...
Sevgim sonsuz o güzel belde,ye...



Küçük şirin bir belde,güzel insanlar yurdu,
Gönlümde kaldı izi,çünkü ben Gemlik’liyim.
O nadide gül gibi,gönül bağımda durdu.
Geçmişi hiç unutmam,çünkü ben Gemlik’liyim.


Meşrebim doğruluktur,yalancıya düşmanım,
Durdum sözüm ardında,demedim ben pişmanım,
Sevene gönlüm verdim,ben yaranım ben canım,
Geçmişi hiç unutmam,çünkü ben Gemlik’liyim.


Babadan miras bana,yanlış yolda gezmedim,
Nerde ezilen varsa,omuz verdim ezmedim,
Elim verdim naçara,boğazına dizmedim,
Geçmişi hiç unutmam,çünkü ben Gemlik’liyim.


Gururla söyledim hep,kadim kentin adını,
Hep uzakta olsam da,anımsadım yadını,
Geçmişten anılara,iliştirdim adımı,
Geçmişi hiç unutmam,çünkü ben Gemlik’liyim.


Dilimde birikeni,üç tarttım bir söyledim,
Sevgiyi kıble bilip,ömre irşad eyledim,
Şiir döktüm yollara,dosta selâm söyledim,
Geçmişi hiç unutmam,çünkü ben Gemlik’liyim.


Eski güzelliklere hasrettir şimdi gönlüm,
Gönlümün bağbanında,solmakta şimdi gülüm,
Sevgiye adanmıştır,geçmişten ahir ömrüm,
Geçmişi hiç unutmam,çünkü ben Gemlik’liyim.


Tuğal KÖSEMEN
10.Mart.2023