BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ

Yükümüz ağırdır bizim
Duygular silselesinde kalmışız
Nereye baksak bir anı,
Ne yana dönsek bir hatıra
Boynumuzu büküyor
Yüreğimiz süklüm püklüm
Enkaz altında kalıyor
Kulaklarımızı sağır ediyor
Çaresizlik içinde kalmış insanlığımız!
Bir türlü çıkış yolu bulamıyoruz
Yüreğimize cam kırıkları batıyor
Kanatıyor batan her cam kırığı
Lime lime olmuş gönlümüz
Enkaz yığınları içinde kayboluyor
Her bir parçası
Nadide inciyi aratmayan gönlümüzün
Halbu ki böyle mi olacaktı sonu!
Haykırmak istiyoruz belki delice
"Nadide yüreğimizi geri verin,
Çocukluğumuz, gençliğimiz yatıyor orda
Her zerresi yadigar bize"
Ama susuyoruz
Sessiz çığlıklar içinde kaybolarak...!
Bize kalan enkaz yığınları arasında
Koca bir boşluk
Hunharca yüreğimizi delip geçiyor!
Kimileri insanlığını sorgulayıp utanırken,
Kimileri ar damarı çatlamış bir şekilde,
Hayatına devam ediyor
Hemde hiç bir şey olmamış gibi,
Sonuçta
Bu hayat denen yolculukta
Herkes ederi kadar insan değil mi?
Halbu ki
Öyle bir gün gelecek ki her birimiz için
"Bir varmış bir yokmuş" denilecek
Öyleyse
Bu hırs,
Bu öfke,
Bu kin... niye?
İnsanca yaşamak, yaşatmak varken!

01.03.2023 Ankara P.ÇETİN