HİÇ’TİM BEN

Kara şafak koynunda zelzeleyle vuruldum
Musibet çeşmesinden kana kana içtim ben
Şahidimdir yalnızlık, tevekkülle savruldum
Sal yapıp yüreğimi, bir meçhule açtım ben.

Gün uyandı ufuktan, güneş bakmaya ürktü
Derinden gelen öfke ne kadar da büyüktü
Saniyeler devleşti, asrın boynunu büktü
Hayâllerimi tek tek, enkazlardan seçtim ben.

Uğultular ardından, yükseldi feryatlarım
Canım yere çekildi savrulurken âhlarım
Savaştı terazide, sevapla günahlarım
Dirhemlere sarılıp, milim milim geçtim ben.

Ansızın hücum etti mahşerin dört atlısı
Dört nala geldi üçü, uçuyor kanatlısı
Sere serpe insanlar, yoktu gizli saklısı
Hayat ile mematın kıymetini biçtim ben.

Şimşekler yanar döner, kamaştı hep gözlerim
Boğazıma dizildi, düğümlendi sözlerim
Sır oldu da çareler, öptü yeri dizlerim
Anladım ki o anda, Ahlas değil hiç’tim ben.

Mustafa Erdal (Ahlas)