Ta ki aşkına düştüm akıldan beri oldum
Ateşin de farkı yok benim için buzun da
Yani elin meczubu garibin biri oldum
Yolun da faydası yok bana kılavuzun da

Kiminin bahtıymış aşk kiminin hailesi
Aklını kaçırandan kaçarmış ailesi
Sen geldin çıktı gitti yaşamak gailesi
Ekmeğin de yerine seni koydum tuzun da

Bazen hatırlıyor ve kendime şaşıyorum
Bitki gibi veyahut taş gibi yaşıyorum
Sanki aşkını değil dünyayı taşıyorum
Başın da yükü ağır belin de omuzun da

Umurumda mı sanki güldüğün gülmediğin
Gözün baktığı yerde örtü var bilmediğin
Anadan üryan gezer çünkü meczup dediğin
Ayırdında değilim martın da temmuzun da

Meğer dünya dediğin aşk üzere dönermiş
Meğer aşk gürül gürül çağlayan bir pınarmış
Meğer yürek yanarmış meğer yara kanarmış
Meğer aşkmış merakı açın da susuzun da

Ki ancak aşk ehline ayanmış dağın ardı
Nefesiyle tutarmış ceylana koşan kurdu
Kimi arar dururmuş merhem içinde derdi
Şifresi meczuptaymış sırrın da mahfuzun da

İstedim didineyim ki adım şair olsun
Kâğıda düşen her söz şahsına dair olsun
Gözlerin şiir olsun kaşların şiir olsun
Hecenin de tarife gücü yok aruzun da

Mümkün mü bir nağmede kalbine doğru akmak
Mümkün mü avazımı ellerine bırakmak
Mümkün mü saçlarının teline türkü yakmak
Sazın da harcı değil tarın da kopuzun da

Aşk Kerem’i yandırır Kays’ı Mecnun edermiş
Aşk değirmen misali âşığı un edermiş
Hataya düşürürmüş yahut zebun edermiş
Şanını duydun işte Şah’ın da Yavuz’un da