BİTMEYEN HAYAT DANSIM

Ben öylece kala kaldım.!
Geriye dönerek kenarları çamurlu,
Asfalt yolda yürüdüm.
Loş yolda, basık, salaş kahve ve dükkanlar vardı.
Sonra tepeye doğru tırmanan evler,
Sol taraftaki çukurda, yapraklarını dökmüş,
ağaçlarıyla, bahçeler başladı.
Uzaktan gelen deniz sesi, İyot kokusu
Beni bir bilinmeze çağırıyordu…
Yüreğim buz kesmiş, üşüyordum.
✓
Durdum…
Atkımı daha sıkı sarındım,
Hızlı ve rutubetli bir rüzgar esiyordu,
Üşüyen ellerimi ceplerime sakladım.
İçimde, yalnızca kaybolduğum zamanlarda hissettiğim, o hiç durmadan yürüme, koşma duygusu ,
Böyle anlarda…
Saatlerce, günlerce, gidebileceğimi sanırdım.
Ve etrafımı unutmuş halde, öylece yürüdüm.
Neredeyim.? Bilmiyordum.
Soğuk hava, iliklerime kadar işliyor,
Kuvvetli rüzgar, göğsümden ittiriyordu.
Rüzgara savaş açmıştım sanki.
Bu gidiş nereye diyordu,
Kulağımda çınlayan o ses…
✓
Birden bire, niçin buralara gelmiştim?
Kocaman hiçlik duygusu içimde.
Karar vermeden, bilinmeze yürümüştüm..
Rüzgardan ağaçlar inliyor,
Ve gökyüzünde, bulutlar koşup gidiyor.
İlerdeki siyah ve kayalık tepeler,
Henüz biraz aydınlıktı.
Onlara sürünen bulutlardan, bir parça hüzün kalıyordu sanki geriye…
Gözlerim kapalı, Islak havayı içime çekiyordum.
✓
Kafamdan attığım sual, tekrar beynime geldi.
Neden buradayım? Diyen ses,dalgalanıyordu.
Karanlık ve soğuk gecenin içinde, neden buradayım?
Yüzümün, nasıl şekil aldığını, nasıl tasavvur aldığını düşündüm.
Sonra…sonra.
Yine yalnızlık senfonisi!
Çalan gramofon.
Kaçtığım noktaya dönmüştüm.
✓
Odamda tahta sandalye,
Duvarda solgun renklerle çizilmiş hiç bitmeyen bir sonbahar…
Ve eski karyola,
İşte; tüm ihtişamı ile kocaman sessizlik .!
Yine gelmiştim, bir hiçlik duygusu ile
Hayatımın bilinmez denkleminde,
Yalnızlığımla,
Bitmeyen hayat dansıma…
……………..
🍁
şiir, @saire_cangulum
04/15/07/01/23
Nebahat KILAKAY