Düşündükçe acı çekiyorum,
Acı çekerken de düşünüyorum.
Bir yıkım içindeyim
Enkazlarda kendimi bulmaktan kaçıyorum
Bir tarafımda yıkık bir duvar
Göçük altında bir ses duyuyor
Çaresizce ağlıyorum
Bitirdim diyorum
İçimde biriktiriyorum
Kollarımı bir tarafa koydum
Ellerim bir beton bloklarının altında ezilmiş
Sıra sıra öldürülenler dizilmiş
Yeşil yoncalar arasında
Çiçekleri beklerken boşluğa düşmüş
Sağım ölüm, solum ölüm
Soldurdular bu sömürücü çeteler bizi gülüm
Beşlisi var, sarayı var, ve doymayanlar
Çoktan sona erdi şarkılar ve türküler
Ezgileri bitirdim içimde
Bir kenara koydum sıra sıra ölümü
Bir zamanlar seher vakitlerinde ardıç kuşları gibi sekerken
Bir safak vakti yok oldum günü beklerken
Üzerime çiy değil, çile düştü tonlarca
Gülmeyi denerken
Şimdi suskunum yorgunum bir keten kuşu gibi
Toygarlar inmedi bu yıl tarlalara
Gagalamaya yem bırakmadı hırsızlar
Pazarcik’da Cem Evimiz’e dalmışlar
Kurşun yağdırmışlar
Kalmadı ne kursağımda bir lokma ekmek
Ne de gırtlağımda bir ezgi
Kayboldu gitti içimdeki sezgi
Bitirdim senin gidişinle her şeyi
Elimi bir kenara koydum ve bekliyorum
Hepinizi ...
Uçup gelsin diye evimize bir dere kuşu
Kışa inat yuva yapmaktır onun tutkusu
Acının şiirini koydum bir kenara
Budur yaralarımızı yosunu
Hissediyorum şimdi içimde acının en şiddetlisini

H. Hüseyin Arslan - Almanya den, 17.02.2023