ACEP NEDEN VARIZ BİZ ?! (1)

Nedir acep bu dünya, yaşamaktan ne amaç?
Kimi hınzır gibi yer, kimi yaşar,ölür,aç !

Zavallı insan için, bu hayattan zevk almak,
İstediği tek şey bu: " Mutlu olmak,hür olmak."

Gerçek mutluluk yoktur, şu yalancı dünyada;
Çünkü bir gün bitecek, kalamazsın rüyada !

Uyanırsın rüyadan, istemesen de bir gün;
Sana ibrettir ancak, gelen ölümü düşün.

Hür yaşamak değildir, insanın tek davası;
Hür olmak bilmektir ki, dava ‘’Allah rızası’’.

Her şeyin bir sonu var, şu koskoca alemde;
Baki olan tek şey Hakk; gerisi hep beyhude.

Bu dünyanın sonunda, maddi her şey ölecek;
Mana aleminde tek, "Nurlu Yüzler" gülecek.

Madem ki döneceğiz, en sonunda Allah’a;
Kulun tek silahı var, Rabb’e edilen dua.

Varlıkta yok olmalı, anlamadın mı hala;
İdrak et kavuşmadan, son rahmet-i Rahman’’a.

Kimi der hayat rüya, ölüm çıkmak rüyadan;
Kimi der uyanmaktır, ayrılık bu dünyadan.

Uyur gezer insanlar, buna nasıl inanır;
Hakk tecelli edince, uykusundan uyanır.

Çok da yaşasan az da, asıl yurda göçersin,
Ne ana,ne baba,yar, bu dünyadan geçersin.

Hak olanı burda bil, ahirete bırakma;
Ne seni,ne soyunu, azap içinde yakma.

Ne kazandın dünyada, tek onunla gidersin;
O ebedi alemde, hak derdine düşersin.

Zulümlerin en hası, eşitlikteymiş meğer;
Fırsatları eşitle, hakkı istersen eğer !

Bilim,bilim dediler, gerisi hurafeymiş;
Oysa gerçek hurafe, Rabbini bilmemekmiş.

Bilmiyorlar bilginin, gerçek sahibi kimdir;
Seni yoktan var eden, ölüyü diriltendir.

Topraktan gelmişiz biz, döneceğiz toprağa,
Her şey yalanmış meğer, şu üç günlük dünyada.

Tek hakikat var o da, dönen ruhtur Allah’a,
İnancını yaşa ki, imanla öl son anda !

Bu dünyaya yatırım, suya yazı yazmakmış;
Dünyanın cilasına, rengine aldanmakmış.

En büyük felaketin, bu dünyaya dalmakmış;
Marifet ne şu,ne bu, marifet kanmamakmış.

Bu dünyanın sonunda, ne yazı var ne de su;
Meğer şeytanla nefsim, bana kurmuşlar pusu.

Bir zamanlar bu gerçek, söylenmiş olsa bana;
‘‘Hadi canım sen de.’’ der, inanmazdım bunlara !

Şimdi bildim yaş kuru, ne görürsek dünyada,
Topraktandır,topraktan; toprak hepsine ana !

Bir ömür boyu yaşar, toprak yatak insana;
Sonunda ölür insan, can Allah’a,ten ona.

Kim dedi,ne dediyle, ömrün geçiyor boşa;
‘’Sen asıl kendine bak!’’, ölüm gelecek başa?!

Ya tut dilini fani, kurtar bari kendini;
Ya ver elin bir kula, dindir kulun derdini !

Boşluğa yazdın durdun, bunu hangi göz görür?
Kainata baksana, her doğan bir gün ölür !

Rabbe kavuşmak diler, sırra eren her bir can,
Kimi güne gün ekler, istemez dursun zaman..

Balığa sorsan su ne, var mı bundan haberin?
Zavallı dermiş ‘‘Bilmem"; "Bilen varsa söylesin".

Mucizeyi görmeyen, gözleri perdeli öz !
Uzaklarda arama, mucizedir,bir çift göz.

Aklı gözüne inen, hakikatten yoksuna,
Derim ki o gözlerle, şu aklına baksana !

‘‘Kitap yüklü mal olma!’’, diyor hep sana Rabbin !
Eğer Hakk’ı bilmezsen, sinene yüktür kalbin.

Tüm zıtlıklar birlikte, şu küçücük dünyada,
Yarış,bir ömür boyu, iyilikte,hayada.

Nice geçmiş kavimler, amansızca savaştı;
Din geldi yeryüzüne, düşmanlıklar uzlaştı !

Demiyor mu Rabbimiz , takvadadır üstünlük;
Milliyetler ayrı da, yönler Allah’a dönük.

Anladıysan sonunda, sen zayıfsın,bir hiçsin;
Öyleyse geç dünyadan, ruhun tüm hazzı içsin !

Ya bir yol bul kardeşim, ya bir yolu da sen aç;
Ya yürü doğru yoldan, ya da durma,yoldan kaç.

Bu dünyada örnek ol, önder ol,ya da bir er;
Sana hem güzel örnek,hem rehberdir Peygamber

Allah ve Resulü var, başka bir yol arama;
Budur her derde ilaç, merhem senin yarana !

Naci ALTIN
Türkçe Öğretmeni
İSTANBUL,2009