Sanki hiç yabancı değilim ölüme
Ne bilim
Sanki daha öncede ölmüş gibiyim
Tarifsiz bir his bu
Anlatamıyorum...
Kocaman bi mutsuzluk oturmuş küçücük kalbimin üzerine
İliklerime kadar can çekişiyorum
Bir damla nefesin yeri kalmamış ciğerlerimde
Boğuluyorum
Öyle çürük binalar inşa etmişim ki beynimin her köşesine
Göçük altında kalmış binlerce hayalimle beraber..ölüyorum ...



Aslında Göründüğü gibi değil di hiç bir şey
Mesela gecenin ağarmış saçlarıydı yıldızlar
Utancından yüzünü sakladığı içindi bu karabulutlar
Ben kendimi aynalarda değil,
Güneşin ışıltısı ile suya düşen suretimde değil,
İşte gecenin karanlığında gördüm ..
Tüm mecalimi yitirdiğimde
Ve artık gözlerim açılmamak üzere kapandığında
Beni karşılyacak olan o karanlığın yabancısı değilim ben
Bizzat kendisiyim ..
Ben Profesyonel acı çeken
Bir mutluluk acemisiyim..