Buz gibi keskin soğuk kış akşamları
İçimi üşütüyor yokluğunda
Yavaş yavaş kara kışlara yaklaşırken
Nasılda unutuverdik baharı
Umutlara darıldık,unuttuk anıları
Yoldaş eyledik yanlızlıkları,karanlıkları
Kaptıkdık ruhumuzu serseri rüzgarlara..
Cesur olamadık,göğüs geremedik zorluğa
Geçemedik engelleri
Büyütemedik yüreğimizdeki çocuksu sevdayı
Yenik düştük acımasız zamanlara
Hesaplayamadım sensiz geçen günleri yar
Seninle neler yaşayabilirdik bir düşünsene
Gökyüzümün kara çatılarına baykuşlar tünemiş
Tam alışmışken yalnızlığa
Girmeyecektin dünyama
Yalancı düşler sunmayacaktın uykularıma...
Sözün bittiği yerde boynu bükük kalır sevdalar
Zehir içer yudum yudum izi kalmaz yüreklerde
Afaki olur hep umutlar yalnızlığın koynunda
Her sabahı birlikte karşılamak vardı seninle. Gözümü açar açmaz ilk gördüğün sen olmalıydın
Benim yüzümde o mutluluğu görürdün
Bu soğuk kış akşamlarında
El ele dolaşırdık bu kentin sokaklarında
Bakışlara aldırmadan sarılıp öpebilirdim seni
Gözlerim dargın artık yaşanmamış her ana.
Sürgün yedim ayazlara mahkum odamda
YEŞİLIRMAK