Aşk…
Ne garipti aslında;
Tanımadan,
Sarılmadan,
Dokunmadan
Adına şiirler yazmak…
Bir gönlün karanlığına
Hiç düşünmeden girmekti;
Akılsızca değil,
Gözü kapalı bir özlemdi,
Basiretsizce yanmaktı aşk

Seni bilmez,
İçini görmez,
Görse de dokunamazdı
Kalbindeki asıl yaraya;
Yine de ihtimallerin
İncecik dallarında
Tutunacak bir umut aramak,
Kopacağını bile bile
Sımsıkı sarılmaktı aşk…

Anlatsam kendimi
Anlamazlardı,
Bağırsam
Duymazlardı;
Her sözümü eğip büküp
Suçu sana yıkarlardı…
Ve ben,
Körlerin adaletinde,
Sağırların mahkemesinde
Yalnızca yüreğimle
Direnmek zorunda kalırdım—
Çarmıhta değil,
Sevdanın sınavında
İsa olmaktı aşk…

Nasıl desem;
Hem acıydın
Hem tatlı,
Hem nefes
Hem de bir kafes…
Dünyamın bütün yönleri
Sende birleşirdi;
Karanlık da sen,
Aydınlık da…
Seninle iyiyi, kötüyü
Aynı yürekle
Aynı kaderde
Tadabilmekti aşk…