Ruhumun hicran köşesi yıkıldı
İçimde sana dair anı kalmadı
Yıkıldı Dünyam ocağım yakıldı
Beni senden alan felek utansın

Damla damla olup aktın gözümden
Süzülüp su gibi gittin özümden
Ben caymazdım da verdiğim sözlerden
Sana inanan şu gönül utansın

Her anı birgün gelip unutulurmuş
Yüreğim kendini böyle avuturmuş
Senin yolun meğer hasret yoluymuş
Kalbimde yeşeren hasret utansın

Büyüse sevgim dağ olsa ne çıkar
Sen o dağa kar olup yağamadın ki
Adına yazmışım tüm şiirlerimi
Hâlâ seni yazan kalem utansın

Beyhude aşkınla tükendi ömür
Dili lâl eyledim gönlüm ahuzar
Ömür viran oldu kalbim bir kömür
Öze vuslat yazmayan yazgı utansın

Yeminler bozsam da senle kırk kere
Tövbe eder gönül yine biçare
And olsun bir daha dönmem geriye
Seni aşk diye yazan kader utansın

Çöl ortasında bir damla su gibi
Ummanda açan gonca Gül gibi
Göklerde kabul olmuş bir DUÂ gibi
DUÂ diye açılan elim utansın