nicedir uyuyorum,
yemeden içmeden,
safi uyuyorum,
bu uyumak değil unutmak unutmak!

sanki yaşamak,
tüm uzuvları ile yaşamdan,
elini ayağını çekmiş,
ben bana yaban,

yaban bir yaşamı,
bir hamur gibi ellerime almışım,
doldurmaya çalışıyorum,
ya da çalıntı bir hayat,

bedenime uymayan,
bir elbise,
kumaşı gece gibi kara,
üzerine hangi motifi işlesem kara kış,

zamanın dansı durdu,
suyun şavkı kesildi,
güneşin etekleri çamur,
yaşam örtüsü kapkara bir kar,

soğuk ama ak değil,
elle tutulur ama el yakar,
bu nasıl kara kış,
bu nasıl yaşamak,

içimden bir ses yaşama öl diyor,
nasıl sorusu asılı kalıyor,
belkide ölmek ölmeden öldürüyor kendini,
garip bir muamma kayıp bir zaman,

koluma bakıyorum,
öyle görebilecek gibi,
saatleri durdurmuşlar,
zaman akmıyor,

ya da akıyor da,
bizi akışın aksine bir koya atmışlar,
zamansız güneşsiz,
ve cansız bir pul gibi…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz