EY BENİM RÜZGAR KANATLIM SULTANIM EFENDİM SALTANATLIM


-Bu şiirin ilk yazımını 30 yıl saklayan Hamit ÜNAL kardeşime-

Ey Benim Rüzgar Kanatlım
Sultanım Efendim Saltanatlım


Ey benim rüzgar kanatlım
Sultanım efendim saltanatlım

Sen benim en şerefli gündönümümsün
Ben senin izinin bekçisi yolunu gözleyenim Mirim

Emir ordularla sabahladı
Ben ölümü süslü bir taht gibi sırtlanarak yola çıktım
Ordugah yıkıktı saraylar viran

Sen yoktun
Biz altın palalar ve atlas döşeklerimizle
Sana geldik

Sen hangi ırmağın ötesinde
Ölümü tuttun bir sükut ırmağı olarak önümüze serdin

Efendim
Biz sana geldik
Demirden yüreklerimizi üst üste sınayarak
Karşına çıktık çarşına geldik
Sen neredeydin

Mirim
Salalar bir ezgi gibi ateş kefenleri şenlendirdi
Yanık sesli kuzguni
Bozgun şarkısını
Develerin ardından sürükleyerek sabahladı
Sen neredeydin

Sultanım
Atlılar gökyüzünü kuşatmış
Gözleri şimşek ağızları kilitli
Kale kapıları gibi kenetli
Öfkeden
Yıldırımlar savurarak geliyorlardı

Mirim
Sanki onlar
Denizlerden esen
İnce ve keskin
Ilgıt yelleri değil
Yürüyen dağlardı
Konuşmaya başlasa
Sanırdın
Dalgalarla boğuşan
Yedi başlı canavarlardı

Mirim efendim
Sen neredeydin

O sabah
Şaha kalkmış tanyeri gibi
Pürsilah Celali
Korkunç sesler çıkararak
Saldırıyordu

Mirim
O Yedi gözü şehla
saçları kıvırcık
Zenci saçı gibi kıvrım kıvrım
Bir yılan gibi kıvrılarak
Üstüme geldi

Gelme dedim gelme gelme
Üstüme varma dedim
Dedim daha var
Biraz daha
Beni bekle
Ben sultan hazinelerinin mühürdarı
Sen kimsin

Mirim
Ben sana sessiz ve nefessiz
Bir fırtına gibi sana saldırandım
Sen benim neyimsin
Ey benim rüzgar kanatlım
Sultanım efendim saltanatlım
Dur dedim dur ve beni bekle

Sultanım
O altın yüzlü gergedan
Yüzgörümlüğü almak için beni bekler
Sen dedim dur ve beni bekle
Biraz daha dedim biraz daha
Gece terini dökmeden
Kömür gözlü cellat
Sevinç ipini
Büklüm büklüm bükmeden
Sen dedim dur ve beni bekle

Sultanım efendim
Hünkarım velinimetim mürüvvetmendim
Şehla gözlüm nev-bülendimsin
Ayım güneşim pürneşemsin

Seni ben ateşim ve kinimden
Sevgili diye doğurdum
Ama sen daha doğar doğmaz
Güneşin aç yakasından
Tek ve tenha bir aydınlığı kollayarak
Atımın terkisine atladın
Tuttun beni boğdun

Ben seni aç bir zebra
Ve geyik rengi gülüşünle karşılamıştım
Sen tuttun
En güzel ve taze baharı bekleyenimi
Zehir diye yuttun

Ben onu bedene ve zor güne
Karşı koysun diye ayırmıştım

Ben seni aç ben seni susuz
Ve güle karşı kollayarak
İzleyendim

Mirim
O sümbül saçını yerlere sür
Oradan bize bir defalık olsun altın kadehlerden
Dostluk şarabını sun

Sen serapa ölüm serapa kaygı serapa şiddet
Besleyendin
Gül yanaklım

Gel biraz otur
biraz dinlen
İstersen
Şimşekler gibi çak
Yıldırımlar gibi öfkelen
Gözünü gökdelenlere vur
Kaldır perdeyi
Bizi ölüm
Sessiz ve hevenksiz bir alev sansın


Ahmet Kemal

Kayıt Tarihi : 2.10.2022 20:08