Sarıkamış Mehmed’e yakılmış içli ağıt
İzah edemez bunu ne kalem ne de kağıt
Her evde aynı figan her evde aynı ağıt
Kar toprağa değince gelir ölüm kokusu
Uyandırmaz bir daha beyaz ölüm uykusu

Üşüse de bedenler yürekler hiç donmadı
Kar yandı yağmur yandı ağaçlar hiç yanmadı
Soğuk açtı sofrayı ölüm içti kanmadı
Kar toprağa değince gelir ölüm kokusu
Uyandırmaz bir daha beyaz ölüm uykusu

Sessiz ve vakurdular utandı ölüm bile
Dağlarda çiçek çiçek benzerler beyaz güle
Taşlar bile imrendi topraklar geldi dile
Kar toprağa değince gelir ölüm kokusu
Uyandırmaz bir daha beyaz ölüm uykusu

İmanı galip geldi şüphe yoktu kanından
Taktı canı dişine geçmedi vatanından
Düşmesin bayrak diye geçti tatlı canından
Kar toprağa değince gelir ölüm kokusu
Uyandırmaz bir daha beyaz ölüm uykusu

Allahüekber Dağı eğildi önlerinde
Her yer beyaza kesti yön bitti yönlerinde
Yarın için umut yok bugün ve dünlerinde
Kar toprağa değince gelir ölüm kokusu
Uyandırmaz bir daha beyaz ölüm uykusu

Kar yakmazdı bedeni lakin yaktı Mehmedi
Ölümü aldı geldi vurup yıktı Mehmedi
Yakaya nişan gibi alıp taktı Mehmedi
Kar toprağa değince gelir ölüm kokusu
Uyandırmaz bir daha beyaz ölüm uykusu

Doksan bin yiğit nefer beyaz gül gibi solmuş
Adları dilden dile hazin türküde kalmış
Yorgan kardır yastık kar döşeği toprak olmuş
Kar toprağa değince gelir ölüm kokusu
Uyandırmaz bir daha beyaz ölüm uykusu

Sessizce gelir gider ruhu görür bizleri
Bir avuç toprak yoktu kar kapattı gözleri
Dağlarda sessiz çığlık şehidin son sözleri
Kar toprağa değince gelir ölüm kokusu
Uyandırmaz bir daha beyaz ölüm uykusu

Baş eğdi boyun büktü düşmanı dize geldi
Dediler ki Türklerde ölüm bile güzeldi
Din dedi bayrak dedi ölmeyi şeref bildi
Kar toprağa değince gelir ölüm kokusu
Uyandırmaz bir daha beyaz ölüm uykusu.

Ölüm acı ve soğuk uykuda gelip sardı
Yerler ve gökler beyaz yerler ve gökler kardı
Koyun koyuna şehit Hak’kın katına vardı
Kar toprağa değince gelir ölüm kokusu
Uyandırmaz bir daha beyaz ölüm uykusu
Selma Çanakçıoğlu