Üzerine kara bulutlar çökünce
Bu şehrin kirli duvarlarında
arar
Yavaş yavaş çöken akşamın gölgesini
Soğuk,ayazında sokak köşelerinde
Gecenin karanlığında kaybolup
Bir umut arayandır insan oğlu
Kimi zaman maskelenmiş
Suretlerin gölgeleri düştükçe yüreğine
Issızlaşır,uğultu çalınır kulağına
Yalpalanarak atılan ritimsiz adımlar
Yorgun kaldırımlara takılır bazen
Kim bilir kaç aşkın izini tutar
kalbinde
Aklına düşünce seyre dalıp gider
Uykusuz gözler takılır uzaklara
Yaşama yakın ne varsa heybesine atar
Düşünmez,kalır ölümden uzak
İşte o zaman başlar hayat
Yaşam değerli ve kutsaldır
Onur ve alın teri olmayınca
Hiç anlamı yoktur onun için 
Tam yok olmaya yüz vurmuşken
Bitti dediği anda yeşerir filizler herşey
Bir kelebeğin hayata elveda dediği an
Canlanır hayat rengarenk olur kanatlarında
Tutunur yeniden yaşama...
Yüreğindekileri gerçekleştirmek için
Korkmadan koşar dur durak bilmeden
Merhaba der yeni bir hayatta.
YEŞİLIRMAK