dünya teknesi alabora
kıyıya vuruyor cesetler
hayata gülümsemesi yarım kalmış çocuklar
alt alta, üst üste
bir fırtına bir boran
iç içe geçmiş her şey
kim kimdir hiç belli değil
kimlikler yitirilmiş bir düş gibi sarmal
insanın özü güzel yalnız
kırık gülmesi ile
geldiği yeri arar


dağ, tepe, yol birbirine geçmiş
çimen çiçekli bir yol arıyorum
yine güreşe tutuşsun fikirler
her renk ayrı güzel
daha da güzelleşsin desen
kimse alıp kaçmasın bir rengi
tek renk değildir gök kuşağı
her yağmurun hızı ayrı
her karın şekli
nedendir bu şekilci kavgalar
neden öldüğünü anlasın ölen
yaşayan bilsin
neden yaşadığını


ey gök dedim kaç kez
gök olduğunu anımsa
her karış toprağa aynı ölçüde yağ
dövme kayaları toprağı
köpürüp taşmasın deniz
ağzı salyalanmasın mavinin
küfre varmasın insan
her karardığında
ay’ın suratına vurmasın
boyunu aşmasın ay


azmasın sevgisizlik ırmağı
katran karası, çepel
diz boyu sıvanmasın
daha bu yoldan geçmeye
hazırlanan bir hayli yolcu var
kör etmeyin gözünü güneşin
ağma olur tüm dünya
inerse o cinnet perdesi

bizim elimizde çizmek en güzel deseni
renk bizde, tuval bizde
aşk bizde!..


26. 10. 2014 / Nazik Gülenay