2
Yorum
14
Beğeni
5,0
Puan
561
Okunma
Oysa ben kendime bile söylemedim
Geçtiğim yolların felâketini
Sakladım yaralarımı,
Ben bile unuttum yerlerini
Zamanın tesellisinde kayboldu ümidim
Suyun akışına,
Ekmeğin sıcaklığına,
Toprağın hep veren yüzüne sığındım
Hüznümü ektim, yalnızlık biçtim...
Kalbimin tarlasında hasat sonrası
Bi’ başına kalan kenar başağı oldu ruhum
Bu yüzden hep kenarından geçtim mutluluğun...
Şimdi kalbimin kenarında,
Aşkın arafında
Biçilmemiş, dimdik ayakta
İçi dolu; ama yapayalnız bir başakta
Buğday taneleri gibi dökülüyorum
Hayat denen sıradanlığa...
Hazan Ayaz 🍂
5.0
100% (7)