Öldüm ulan öldüm ben
Her günün sabahında yeminlerle seni içime gömmekten
Ve her günün sonunda yine seni özlemekten En küçük cümlelere yüklediğim anlamları beynimde asmaktan
Ama kalbimin en dibinde yine seni saklamaktan
Sabah ezanıyla DUÂ ede ede ağlamaktan
Ve her an içimde öl diye yalvarmaktan
Her cümleye seninle başlamaktan
Nokta diye hayatımın sonuna seni koymaktan

Öldüm ulan öldüm ben
Seni milyonlarca sözün içine hapsetmekten
Amansız sevdama zamansız gidişine yanmantan
Bu son olsun diye döktüğüm yaşlardan
Avuç avuç yolduğum saçlardan
Sen diye uyandığım sabahlar dan
İçimde kırıp kalemi cümleleri idam etmekten
Şiir diye yazmaktan nağme diye çalmaktan
Sana şair olmaktan sana şiir olmaktan öldüm

Öldüm ulan öldüm ben
Çığlık çığlığa haykırırcasına susmaktan
Kül oluncaya kadar yandığım har,dan
Gönlümü buz tutturan Haziran ayazından
Seni yazdığım kağıtlardan sen diye inleğim ağıtlardan
Vuslat hayalindeyken payıma düşen yalnızlıktan
Kapı ardında kalmışlığımdan kanmışlığımdan
Yalancı bir ilkbahara aldanmışlığımdan öldüm

Öldüm ulan öldüm ben
Sabrın ardından gelen sükûnetteyim şimdi
Çığlıklarımı suskunluğuma gömüyorum
Fırtınam geçmekte ruhumdaki tüm düşünceler temizlenmekte
Kalbimi ve ruhumu arındırıyorum senden
Tıpkı bir gemi güvertesinde ki çöpler gibi
O azgın dalgaların koynuna bıraktım içimi yakan ateşi
Ve çekildim bir kenara kalbimi nadasa çektim şimdi
Elif gibi dimdik ve tek başıma