Kime kucak açıp kanat gerdiysem,
Hep karşıma çıktı nankörlük benim,
Bak ben söyleyeyim istersen peşin;
Bundan sonra sizle işim yok benim.

Gönlüm,bazen bir köşk,bazen yalıydı,
Binbir çiçek açan sevgi dalıydı,
Verilen emeğin hakkı bumuydu,
Bundan böyle goncam size yok benim.

Bilmediniz kıymet bilmek nasıldır.
Bilmediniz Ahde’vefa nasıldır,
Gösterdiniz nankör olmak nasıldır,
Sizin yanınızda yerim yok benim.

Geçirdim ömrümü düşüncesizce.
Yaşadığım yıllara yazık sizinle,
Laaikmıydım, ben o kötü sözlere,
Kadir Mevlam,muradımı ver benim.

Ya akıllı,ya da ben tam deliydim,
Can bildiğim için,ölen biriydim.
Her zaman onlara,süt ineğiydim,
Çok sağdılar,artık sütüm yok benim.

Aklımdan gitmiyor haset kelamlar,
Hani nerde varken, sütüm sağanlar ?
Hani nerde Ağa,Gardaş,Abi,Cansın diyenler,
Size artık günahım’da yok benim.

Erol’un bilene hakkı helaldir.
Nankör olanlara hakkım haramdır,
Tek derdim var, vefasızlık yaramdır,
İnsan olmayana sözüm yok benim.