Bir hayatım var benim,
Yaşadığımı, Mutlu olduğumu,
Nefes aldığımı zannettiğim bir hayatım...
İşte zanettiğim dediğim hayatımda ki
Bütün duygularımı kırık dökük, yamalı yasamışım
Sağlamlık nedir bilmeden yasadığımı sanmışım
"İnsan tatmadığı bir duyguyu bilemez ki
Bilmediği duyguyu da karşıya gösteremez" diyordu
Hayata Dön kitabında
Bende görmemiştim ki mutlu nasıl olunur
Simdi ki halimi mutluluğun tanımı sanmışım onca süre
33 yaşindayım ben,
Bu hayat bana 30 yaşımda ögretti Rahmetli anama bile doyamadığımı
Ve
Doymak için artık çok geç kaldığımı
Anamın ölümü milattır belki de
Mutlu olmak için her daim cabalayacağımın
Yüreğime olan emridir belki de
Kimbilir...
Ben öylece tanımadığım duyguların peşinde koşarken
Ay Düşünce gordüm seni
Tanımadığım bir yabancıydın belki gerçekte o an
Ama gel de o anı kalbime sorsan
Sanki aradığı senmişcesine
Yıllarca peşinde koşturduğu senmişcesine
İşte o zaman gittik seninle
Duyguların emanetçi kütüphanesine...
Duyguların emanetçi kütüphanesi vardı bence
İnsanlar kullanamadıkları duyguları buralara emanet veriyor
Ömrü kullanmaya yetmezse orda kalıyordu
Raflarda toz olmuş pas tutmuş bir sürü sahipsiz duygu...
Bizimkilerde oradaydı
Senin ve Benim duygularım...
Tesadüf değil di ki senin ve benim duygularımın
Binlerce tozlu raf arasında yan yana denk gelmesi...
Tozlu raflara kaldırılan
Pas tutmuş Duyguların gün yüzüne cıkma vakti gelmişti...
"Gitme !!!!" Diyebildim sadece
Sende Gitmedin...
Kaldın, Yanımdaydın
Allahım iste mutluluk bu dedim kendimce
Önceki yaşadıklarım zannetmekten başka birşey değilmiş
Sevgi Bu, Aşk Bu, Mutluluk Bu...
O gün de hayatımın ikinci Mîladı...
Pamuk ipliğiyle incecik dokuduk sevgimizi
İlmek ilmek düğüm attık sevgimize
Kördüğüm...
Hasret kaldık...
Özledik...
Göremedik...
Duyamadık kimi zaman...
Yandık...
Yandıkça piştik...
Piştikçe olgunlaştık...
Ama biz biz olduk da, ilmek ilmek dokuduğumuz
İncecik pamuk ipliğine zarar vermedik
Hayatımızı o iplik kopmasın diye adadık
Adadıkça mutlu olduk...
Mutlu olmayı bildik, basardik...
Belki de dünya üzerinde ki sayılı insanlardandık
Bunun farkına vardık
Sevdim...
Senin sevdiğin herseyi sevdim
Seni mutlu eden herşeyle bende mutlu oldum...
İnsan hiç yemediği küflü peyniri özler mi ?
Ben özledim...
İçin de senin adının gectiği herşeyi çok özledim
Herseyi çok sevdim
Ben bir ömür seninle mutlu olmaya yemin ettim
Seni çok Seviyorum
Ve hic bir zaman sevmekden vazgeçmiycem...

Sevdiğinin Nazar Boncuğu
Kalemin Efendisi