10
Yorum
27
Beğeni
0,0
Puan
527
Okunma

gecenin söylettiği türküde
sabaha on kala
ayağa kalktım
ellerimi yanıma aldım
bekliyor sabah
uyandım
azarlanmış, baş kaldıran kadın
baksanız öyküsü yarım
dolaba kaldıramamanın öfkesi
yüreğinden çıkıyor bütün ağrılar
aşağılanıyor
bir lağım gibi tükürülüp
elinden tuttuğu çocukluğu
yontularla tümleşen elleri
ufak yemeniler dürüyor
burnunda tütüyor ev bacası
siyah oyaları ördü bitirdi
gözleri Van Gogh resimleri
o sarı ışıltıyı bulacağı yer
kalsın tekmelenen bacak, yumruklanan baş
mor gözle geçmiş gecelerde
perdesini açtı kadın
korkunç kâbustan sabaha
topladı ezik kadınların ellerini
tütün kokan ağızlardan
kalemin ucuyla bir yürek çizdi
insandı..
04. 10. 1990 / Nazik Gülenay