Yüzümü çizdiğim otobüs camları vardı

Her gün kendi içimde

Durmaksızın oradan oraya yolculuk eden bir yaprak misali

İnsan hiç fiziken gitmediği bir yolculukta yorulur mu?

Yoruluyor işte...

En büyük koşuşturma da bu ya

Sürekli bir umudun ucundan

Diğer umudun pesinde koşmak

Sahi kaç yolculuğunuz oldu umutlar arasında

Ben saymadım,sayamadım

Ya da tam oldu dediğim an da ,

Kaçıncı umutta kaldımı unuttum...

Hayal etme sakın!

Buralar soğuk,

Buralar sessiz,

Buralar öldürmez de

Adamı süründürür cinsten bir yolculuk

Hatırlıyor musun?

Elbet aydınlık sabahlar doğacak,demiştin

Söylesene ;

Kimin duasında yer aldım ki,

Güneş birden parlamaya başladı

Ya da hangi sadakamın karşılığıydı ki

Hayat yolculuğun tek kişilik değil de,

İki kişilik olduğunu öğrendim

Kolay degildi!

Korka korka,

Titreye titreye saydım bu son umudumu

Akıtacak gözyaşlarım yoktu artık çeketimde

Harf harf

Kısa kısa mırıldandıyordum tüm cümleleri

Bi yerlerde okumuştum;

“Yarası kabuk bağlayan her kadın isimsiz ölür” diyordu

Ve ben!

Umutsuz değil,isimsiz ölmekten korktum bu yüzden

Ne kadar inancımı yitirsem de

Korka korka kabul ettim Rabb’imin hediyesi

Yüreğimin emanetçisi,

Sen!

Hoşgeldin

Adıma soyadını yakıştıran

Yüreğimin emanetçisi,

En güzel kayram,

En güzel yarınlarım..

Yüreğim, yüreğinle demlensin,

Sen hep iyiki geldin, hoş geldin...

Meryem GÜNGÖR