aklımın hücrelerini
duygularımın kötürüm hüzünleri karıştırıyor
kahreden kalleş bir kurşun gibi
deler de geçer yılların yorgunluğundaki benliğimi
hayatımda eksi ve yarım kalan her ne varsa
bir birde geçiveriyor karşıma
dik başlı bir kabadayı gibi korkutuyorlar gözlerimi
kimselerin çözemediği sorular örselerken aklımı
anlamıyorlar benim içimdeki sessizliğimi


ahlakın ve edebin aslını kaybetmiş insan bozuntuları
hayasızlığın çıplaklığında her kim varsa
tamah bedbahtlığından kurtulamayan
gözünde de çok mu çokta büyüktür bu fani dünya
yolu şaşırmayanlarsa sarı yapraklar misali
savrulup ta duruyor topraklarda
türlü yüklerin altında kıvranan bir hamal misali
et üstünden nemalanıp caka satanlar ağa ve paşa gibi


fıtratıma yakıştıramadığım her ne varsa gözlerimi oyuyorlar
aklım çıldırışa geçerken el kol ve ayaklarımda isyanda
ne akıl kaldı bende nede bir parça sabır
üstünde fiyaka satmak çok kolayda
sanki de bilmezler gibi
oysa kimler kalmadı ki bu toprağın örtüsünün atında
hep birlikte ölümlüyüz gerçeği
akıllar bir türlü kabul ettiremiyorlar nedense
üstüne üstlük her an kutluyorlar her tür rezilliği
birde hala daha aklıma çivilenerek
beynimin etini kemiriyorlar bıkıp da usanmadan
anlamıyorlar benim içimdeki bu sessizliğimi

gönüllerinde nimet yüklü ihlası tutanlar
neden hep hüzün sahibi oluyorlar
dertler kimlere has
hiçbir gailesi ve düşüncesi olmayanlara mı
Kalu Belada da söz verip de unutmayanlara mı


bir kasırga çarpıyor
göz bebeğime hak ve hakikatler yüklü
göz pınarlarıma akseden koca bir derya gibi
ılgıt ılgıt çekiyor göz yaşlarımı
bir gün elbet
bu esişte sona erecek çene bağlanacak
can toprağa dağılacak
ve sonunda onun kapısına sığınacağız
yokluğu çöl susuzluğu varlığı Kevser gibi
benim aczi yetimde başımın tacı
hiç döner mi özünde ve sözünde duranlar
ahde vefalı olanlar
peki bu alemde ne kadar nefsine galebe çalabilen var
anlamıyorlar benim içimdeki bu sessizliğimi


bu gidişatın aslı astarı orada çözülecek
çözülmesine de
hesabı ya çok ağırdır nasıl olup da verilecek
tek tek hesabı kitabı bizden sorulacak
geçirilen her bir an ve günün
kendi kendimizi yakıyoruz ateşin ortasında
biz hala daha baka dururuz kendi keyfimize
ne bir fakir nede öksüz ve yetim gelir aklımıza
boynumuzda asılı kalan nefsimizin yaftası iyimi
ortaya seri verirler
ömür boyu yaşantımıza ait tüm defterleri

korkularım yüreğimi dağlarken
hala daha anlamıyorlar benim içimdeki sessizliğimi…



AZAP...(Kadri Atmaca) 04.12.2022