lanettayn aynaların çokluğundan
kabukları için ağlayan ağaç
ilk kez denizle konuşmuş gibi tarihini unutturuyor keder
martılar çığlık attığında yazgısını unutturuyor dalgalar
seni bulduğum yerde eski aynaları gördüm yüzünün konukluğunda
çünkü ovalarda yayılmış atlar için kişnemiş yüzyıllık arzular
ne kadar büyük yalnızlık diyormuş kur artışını ayarlayan saate bakınca kızlar
kaç gündür sigarasız bir korona karantinası zehirliyor sabahları beni bulduğunda gecede
bir gizem isteme cenneti kopyalamak işten bile değil hayallerin dayandığı sınırda
kendine doğru çözülen bir yetersizlik gibi başlıyor günahlarını anlatmaya kadersizliğe çivilenmiş bakışlarla
atom çekirdeği.elektro manyetik alan pullu gövdesiyle deniz kızı yakıyor fenerleri yeniden.
durduğu yerde köpürüyor deniz her şarkının ortasında okyanusa bir dibace var adeta
gizem istemekle solmuş akşamlar yüzünde bulutlanırken düşlerin için biriktirdiğin ufka ait darbeler almış zamanla
peri kızı için yakalanmış yağmura yolculuğunu ıslatmak için bu sonbahar başka türlü anlatılamazdı.
gökdelen dikitlerine sarılmış güneşle bir bahar daha ölüme bıraktık kuşları içimden çekilen denizlerin boşluğuyla