Bir kış günü, hava soğuk ve ayaz
Yılların verdiği acıların içinde çırpınıyorum
Etrafıma bakıp hüzünlenip
Kar tanelerini seyrediyorum
Efkarımı dağıtmak için şirler yazıyorum
Mutlu değilim
Mutsuzluğum, sobası yanmayan
Ayakkabısı olmayan kimsesiz çocuklar
Dışarıda kalmış, sığınmasız çocuklar
Düşünüyorum, üşüyorum
Kalem elimde donuyor
Elimi açamıyorum
Ne gecem belli , ne gündüz
Sıcak odamda bile üşüyorum
Sevmiyorum kışları
Olumsuz ne varsa düğümlenir
Sevgiyi paylasmaktir,bir çiçeģin òzu gibi
Hayatin neşesi çocuklari gülümsetebilmektir
Yuregimizde sonsuza dek yaşatabilmektir
Dömüşü olmayan bir yolda gidiyoruz
Umutsuz sevgileri kirabilmek kalbimizde
Karanlik ne varsa içimizden
Haram Katmadan ekmeğimize
Paylaşmaktir beraberce bir butun
Düşünebilmektir nefreti kinden  uzak
Elele yarinlara sevgi birakabilmektir amacimiz
Unutmayın ömrümüzün önünde duran
Kisa bir zaman kadardir düşünebilmek
Istedikten sonra bugun oldugu gibi
Havayi,suyu,guneşi paylaşabilmektir
Sevgi lle yaşayacagimiz dünya bizimdir
Hayati ve yaşami insanca düşünebilmektir
Anlayin ki,unutuldugun gun
Geneşin bir daha doğmayacağı gündür