Anca bakacaksınız,
Yardım elini uzatmadan
Kaçacaksınız...

Bi başına kalan beden,
Ölüme mahkûm olmuş
Ölmek için gün sayıyor
Sabırsızlıkla...
Sanki zindanlara hapsolmuş gibi
Ölüme esir olmuş

Sonra bide derler;
Bu yaşta düşünme öyle şeyleri
Ama hiç uzatan yok ki,
Boşta kalan elleri
Bide konuşup dururlar
Hiç susmaz dilleri
Konuştuğun kadar yardım etseydin...
Bu hâllere düşmezdik

Sanki gözlerden yaş değilde
Kanlar akıyordu
Her gün ölüp ölüp dirilen beden
Ruhsuzca can çekişiyordu
Hırpalandık,yıprandık,yorulduk...

Yaşamak bu kadar mı koyar be insana?
Her alınan nefesin aslında zulüm olduğunu
Ancak o nefesini verince anlarsın

Belki ağlamadan önce düşünebilirsin,
Ama nefes almak için düşünmezsin
İşte insanın damarına basan budur
Hiç beklemediğin yerden yersin;
O en acı tekmeyi
Bu kadar sert düşmeseydin
Belki tekrar kalkardın ayağa

Yaşama tutunmak için tuttuğun halatları
En kökünden koparttılar
Ne sana destek olacak bir el,
Ne de tutunacağın bir halat kaldı

Oturmuş bi yere,Azrail’i bekler
Nefes aldığı tüm günleri,tek tek saydı
Belki yaşamayı sende çok severdin
Ama elinden tutan biri olsaydı...