zaten herkes bilir,
hissiyat yoktu,
ben bana bile yabandım,
belkide insan dahi değildim,

kendi kendime bile konuşmazdım,
bir kahveye el verip, masal anlatmazdım,
içimin içinde bir kayıptım,
ne limanım vardı, ne teknem,

öyle yalın ayak yürürdüm,
öyle yollar uzar,
öyle karanlık izbe,
çoğunlukla yeri öperdim,

tüm zamanlar o karanlığı aydınlatan gözlerim di,
belkide karanlığı karanlıkta bırakan sözlerim di,
içimin içinde bir serçe,
öyle inceden inceye harf yarıştırır,

geceler ayar,
güneş tılsımlı yüzünü asar,
ben bir müddet gözlerimi bırakır g’özsüz güne karışırım,
gün mü kaynar, g’özlerim mi taşar,

ayırdın ayırdına varamıyorum,
dumanı küllikte, kahveyi buz gibi yüreğimde,
solumda ucu ucuna değmeyen bir his kaybı,
yokun yoku zaten hiç yoktum…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz