Bu kadar mı olur, insanın derdi.
Bir türlü son bulup, dinemez imiş.
Kanından olanlar devirse merdi.
Sağından soluna dönemez imiş.

Bir çocuğun hakkı yok mu gülmeye.
Gerek var mı öcü-korku bilmeye.
Sebep benden diye neden bulmaya.
Depreşen ölümü denemez imiş.

Işığımız zifir, öyle katı ki.
Konu komşu ne der, ne der öteki.
Gönlünü, gönlüne kim bir tuta ki
Alev olup, yanar sönemez imiş.

Kimler arzular ki böyle kalmayı.
Sevgiyi-şefkati elde bulmayı.
Hicran zindanın da mahkum olmayı.
Yaram söner diye, sınamaz imiş.

Ölüm mü girermiş, gönül evine.
Kimisi ağlaya, kimi sevine.
Sevda sarhoşuysan, metruk bir hane.
Öldürsen bir yarsız, inemez imiş.

Sevdanın süsü mü gülünü tepen.
El mi yoksa tutup, alnından öpen.
Gönlü delik deşik, telleri kopan.
Candan bir muhabbet sunamaz imiş.

Büyütüp besleyip verince suyu.
Uzamamış sevdan, bir karış boyu.
Bak hele kendine, eştiğin kuyu.
Bir gün olsun sana yanamaz imiş.

Silinmez ki geçmiş, yarında izler.
Bozulur gündüzü, gecesi sızlar.
Bu üç güzel tayı, bekleyen gözler.
Bir ömür hasreti yenemez imiş.

Aslına sarılan unutmaz kökü.
Atadan erdemdir, alnının akı.
Bitti deme sakın, oynama yoku.
Yara deşilse de kanamaz imiş.

Ne eksik, ne yarım bilebilirsen.
Dışın ağlar iken gülebilirsen.
Eğer bir gözyaşı, silebilirsen.
Hiç Birisi seni, kınamaz imiş.

zekeriya duman