Ben seni zerresi karanlıktan kıskanırdım
Kendim için değil kalbim için çırpınırdım
Meğer sen karanlık gecelere hapsolmuşsun
Ve yataklarda çırpınmaya mahkum olmuşsun

Tıpkı sende benim gibisin,yok oluyorsun...
Denizde değil kör gecede boğuluyorsun
Dirilmekten öldüm ölmekten dirildim,
Yaşamak isterken sadece ölmeyi bildim...

Öldürün beni,madem ki sonumuz hicrandır
Bundan sonra hayat bana sadece zindandır
Acımasız kalpler kalbimi masumca vurmuş
Ruhum yaşamaktan değil ölmekten yorulmuş...

Kapılıp gitmek üzereyim sert rüzgarlara
Her gün bakıp duruyorum bomboş duvarlara
Sessiz ve sakince başımı kaldırıp baktım
Üzüntüyü alıp sevinci sana bıraktım...

Düşünmek istemem sensiz olan düşünceyi
Karanlık sana ne der bilemem,ben geceyi...
Ağlamak için sen uyku için kullanırdın
Ben gözyaşında sen yağmurlarda ıslanırdın...

Kâdim akan ince ince sızılarım vardır
Ve kalbine bırakılan yazılarım vardır
Geceler boyu ağlamaktan şişen gözlerim,
Dokunmadı,dokunamıyor sana ellerim...

Bıraksalar giderim mahzunluk gemisiyle
Fakat burda duruyorum onun demesiyle
Sende olmasan beni kimse burda tutamaz
Aklım unutsa da kalbim seni unutamaz...