Son ağaç

Kışlarını da çok severdim
O erik ağcı çardaktan sarardı
Kapıyı çatıya kadar çarşaf gibi örterdi
Yazın mis kokular içinde oldurdu bahçe
Ağaç dalları evden eve sarkardı
Bahçede her meyveden ağaç vardı
Bizim emektar aralarına domates
Biber filanda ekerdi

Ayva en geç olgunlaşandı
Son taneyi koparınca kış göz kırpardı
Aynı hayatın içinde içiçe evler uzardı
Üst kısmında badem ağaçları
Onlar sahipsiz herkesindi
Mahallenin tam ortasında ceviz ağacı
Nişangah gibiydi
Dev cücesiyle evlere yüksekten bakardı
Akşamları mahalleli orda toplanırdı
Hele yaz akşamları tam bir sefa yeri
Çaylar içilir çekirdek çıtlanır
Cümlenin dedikodusu yapılırdı

Şehir ve zaman çöktü üstüne
Artık yüksek binalardı güzel mekan
Müstakil evler gecekondular
Bir bir yerlerini apartmanlara bıraktı
Bir eve iki üç daire iştah kabartıyordu
Kimine zenginlik kimine acı getirdi
Verildi bütün evler açıldı koca yollar
Alan aldı satan sattı göçen göçtü
Herkes şehrin bir başka köşesine
Kimi başka şehirlere

En şanslı o ceviz ağacı oldu
Nedense imara yola gitmedi
Göğe tırmanan binaların arasında
Cüce bir ağaç olarak kaldı
Eski evinin yerini merak edenlere
Pusula oldu


Coşkûnî