Şimdi yok,
İki dakika olsun
Ölüm fikriyle başbaşa kalma metanetimiz.

Oysa biz,
Adını unutsa bile
Namaz vakitlerini hatırlayan alzaymır annelerin
Ve
Bir ramazan akşamı
İftarı bekler gibi ölümü bekleyen,
Kabullenen
Babaların çocuklarıydık.

Sürüldük, o huzur evreninden.

Yorgun, mahzun ve mahcup...
Yolcularız şimdi.
Dışımız kasvetli bir kuzey kasabası
İçimiz kar soğuğu/ Yalnızlık...

Yaşarken yakılmış bir ağıt gibiyiz
Düşerken atılmış bir çığlık.

Hâlâ
Bir sabah düşlüyoruz bu karanlık gecede
O, olduğumuz değil, olmak istediğimiz
Yolu burdan geçmeyen, bir seyyah düşlüyoruz
Ardımızdan
Dağların taşların bile
Kurtların, kuşların bile iştirak ettiği
Derin bir "ah" düşlüyoruz.
Gassalımızdan bir meddah düşlüyoruz.

Oysa...
Oysa nedir ki insan?
Anılarını abartan bir kelebekten başka.
Ya da
Minnettar bir köstebekten
Kalbini güneşe çıkaran aşka.

Ey yarattığı kul kadar
Yol da yaratan Tanrım.
Şimdi, ne gözümüzde fer
Ne ağzımızda tad.
Anladık...
Anladık, kimselere yar değil.
İçine ne katarsan kat
Acılaşan bu hayat...