Hüsranı meslek edinmiş bir huysan
Romatizmaların daima azar
Özleri çekip de durur cehennemine
Ne ruh kor nede bir huzur
Savurup ta durur için içine
Aklın tüm iplerini bir bir zedelerken
Kendisi de bilip bilmeden çıldırır

Kapı eşiği her an hazırdır terkedilmeye
Ne ilk kalır nede bir son
Zehrini diş uçları ile zerk ederken bedene
Ne kapı çalar ne bir ayakkabı konur tereğe
Geleni gideni zaman işlemiyor
Görüp de görmediğin isyanlar yüklenir
Ar ve edep dediğin kayıp
Tozları yutmuş edepsizliği besler

Böyle geldi böylede gider
Yol almışım kaderimin kadersizliğinde
Seyrediyorum huysuzluğun kanlı gözlerini
Ya o benim yumuşak huyluluğumu
Yada çok iyilik severliğimi
Kullanıp kullanıp da atar
Gönlümde kan kusturur umutlarımın
Kadersizliğim

Kurduğu hayallerimde kederli
Ayaklarım hep üryan
Sırtım hep pamuk ipliğine bağlı
Kinini kusuyor zemheri soğuğu rüzgarıyla
Vah benim rüzgarına kapılan kuru yaprak gibi hislerim
Öksüz bir çocuk gibide titrerim

Bu bir bağrı yaralı gönüldür
İçsel iniltilere başı bozuk terkedilmiş
Bu kopuk ve kırık gönül bir avuçluğa gark edilmiş
Bir hanede kuruyan göz pınarlarım heceler
İnim inim inlerken bahtım
Vadedişle ala kalmış beklentiler
Domura uğratıla bir ömür
Yanışı cehennemi andırır
Müjdesi ise sadece birkaç saniyelik huzur
Boynunu büküşte susar mutluluklarım


Hayasızlığın gölgesinde kaldım
Elim kolumda kelepçeli
Vah ki vah bu benim bahtı kapalı
Beli kırık kadersizliğim...


AZAP...(Kadri Atmaca) 27.10.2022