Diyarbakır Şairleri



Mertliğin, dürüstlüğün, adamlığın dilaverleri… Onlar Kürd ve Türk şiirini yaşatan kadim mısraların cengaverleri.



Şiiri surların sırlarından, Dicle’nin serinliğinden, Hevsel’in asaletinden, Mardinkapı mezarlığının ferasetinden, Kırklardağı’nın basiretinden öğrendiler.



İslam’ın, insanlığın, merhametin, kardeşliğin; adil, onurlu ve eşit yaşamın yılmaz sözcüleri oldular.



Bazen dilden dile ve kulaktan kulağa, bazen kâğıttan ağıda, asırları aşan beyitler bıraktılar zamanın rüzgarına…



Sazları kalem, kalemleri saz oldu. Kâh söylediler, kah yazdılar. İçlerini başaklar gibi döktüler insanlığın, halkının aç ruhuna.



Türkülere, dengbejlere ilham oldular.



Binlerce yıl haksızlığa susmamayı birbirlerinden miras aldılar. Kadim şehrin, selim evliyası oldular.



Şair ruhlu bir halkın şair evlatları, romanların ve öykülerin ulaşamayacağı derin anlamlara ulaştılar, ulaştırdılar.



Çiçek, böcek edebiyatına takılı kalıp yerlerinde saymadılar. İnsanı, çiçeği, böceği yaşatmaya çağırdılar, adaletin ve mücadelenin izinden gittiler.



Zaman oldu, nicesi zalimlerin zindanlarında bedel ödedi ama yılmadılar. Kimi siyasi, kimi içtimai, kimi sivil alanlarda özgürlüğün, sevdanın, barışın destanını yazdılar, sılasını çığırdılar.



Diyarbakır şairleri, tarihimizin ve edebiyatımızın gözbebeğidir. Birkaç müzeye, kütüphaneye sığmaz onların şanlı hikayeleri.



Bir avuç da değillerdir. Avam, nicesini tanıyabilmiş, nicesine de sadece havas erişebilmiştir.



Şehrinin şairlerini iyi tanı. Nice ünlü alimden, filozoftan alamayacağın hayat dersleri kentinin şairlerinde saklı.



Hayatın anlamını arayanlara ne özel kılavuzdur onlar. Merhumlara rahmet, sağlara hayırlı ömür nasib olsun.



Yüreği Diyarbekir gibi atan görklü şairlerimize bin selam olsun…



Bilal Yavuz