…Amasra maden şehitlerinin aziz ruhuna rahmetle…

Bir somun ekmek için alnından aktı terin
Yüreğe kor düşürdü göz yaşartan kaderin

Helâl rızık peşinde, kazma kürek salladın
Hüzünlü yüreklere, yaşla yazıldı adın

Bir hayata karşılık, aldın ekmek parası
Kat kat yerin altında, yandı ömrün çırası

Yüzün siyah, alnın ak; ölürken de bir hoştun
Elinde külüngünle ölümsüzlüğe koştun

Ey sonsuzluk yolcusu, bahtın kömürden kara
Zamansız gidişinle yürekte açtın yara

Daldın derin uykuya, bakışın uzak düştü
Yolunu gözleyenin, saçlarına ak düştü

Akşam dönmedin eve, yuvalar viran kaldı
Siyah beyaz resimde, bahtiyar bir ân kaldı

Ayrılık köz misali, yürekleri dağladı
Beşikte körpe bebek; ana, bacı ağladı

Dost bildiğin toprağın yabancısı değilsin
İnsanlık terli alnın karşısında eğilsin

Bu dünya gurbetinden göç eyledi yiğitler
Bu acıyı tarife, aciz kalır beyitler…

Güneşin uzağında, sabahın adı vardı
Kim bilir her birinin nice muradı vardı

Amasra’nın ocağı, gözyaşıyla yıkandı
Kırk tane güzel insan, ölümsüzlüğe kandı

Kara elmas uğruna, göç ettiniz ey canlar!...
Söndü hayat güneşi, kayboldu heyecanlar

Yaşadığımız acı, ibret olsun âleme
Deniz mürekkep olsa, yetmez dertli kaleme

Ülkemin dört yanında, gözyaşları çağlasın
Bu tarifsiz acıya, kalbi olan ağlasın…

M. NİHAT MALKOÇ