karmaşık duygular içindeyim
açıp solan çiçeklere bakıp
sonra sorguluyorum aşk mı bu
yıllarca unutmayı unutup
açıp kapattığımı gözlerimi
usuma sokuluyorum bir yandan
bir yandan önüme konulan hayata


ey hiç var olmayan, sen öldün iyice
bu yol alışta düne, geçmişe
nasıl hendekler koymuşum önüme
inanmak için varlığına
geçememişim bir türlü gerçeğe
izin çıkmamış yürek sızımdan
o terk edilişin onulmaz yarası


belki de gereksinimim vardı her insan gibi
sevildiğini duymaya ince sızılarla
sevdaya yormuşum bir kalp atışı
bir bakışı işleyip durmuşum
nasıl olsa hep vardı bende sevgi
ağaca kuşa çiçeğe ve
Yaradan’a olduğu gibi


neden bilmem sorular el vermiyor
yine de solmayan bir kuşku var içimde
sevgiyle akan kanımda
yoksa gerçekten sevdi mi beni diye
bir başıma bırakıp hüznümle
ellerle düğün eden birini..


12. 10. 2022 / Nazik Gülünay