Sen beni yanlış anladın.
Gitmene üzülmedim;
Senden gidemediğime üzüldüm,
Unutamadığıma üzüldüm…

Aklıma geldikçe sinirleniyorum.
Nereden baksam olmuyor,
Bir eksiklik var hayatta,
Bir şey eksik ruhumda.
Ne ekşi, ne tozlu,
Ne tatlı…
Sadece acı, çok acı.
Çözemiyorum.
Böyle olmamalıydı.
Anlam veremedim.
İçim yanıyor, içim…

Sen beni yanlış anladın.
Bir heves değildi,
Öylesine değildi,
Bir nefesti…
Sevdim seni, çok sevdim.
Ömür verdim,
Basit değildi…

Sesin kulaklarımda çınlıyor:
Haykırışların,
Bağırışların,
Gitmeye can atmaların…
Ve hâlâ ben mi suçluyum,
Sevginin bitmesinde?
Yüreğin yetmediyse,
Gözün beni görmediyse,
Kendimi nasıl sevdiririm,
Gönlüne başkası düştüyse…

Aç kulaklarını, iyi dinle:
Gitmene üzülmedim.
Kendini bir şey sanmana hiç üzülmedim.
Seni bu hâle getiren benim;
Cesaret verdim, yücelttim…
Taşıyamadın.
Şimdi ben kimim?
Hiç kimse.
Ona üzülüyorum,
Değmediğine üzülüyorum.
Gittiğine değil…