şiirin bütününden;bir tepki-reaksiyon şiir olduğu anlaşılıyor. şiirin konusu bireysel ve toplumsal ihtiyaçlarla doğru orantılı olsa da..gösterilen meşaggat ulvi manada beşeriyetin dışına taşırılmamalıdır..şairin ;böyle bir taşmaya isyan ettiği görülüyor...
özellikle 1980 sonrası şiirde ki helozonik kıvrımlar ;şiiri her yere götüreceği gibi,hiç bir yere de götüremeye bilir. Şairin ;hiç bir yere varılamayacağı endişesi ağır basıyor şiirde.. toplumsal gereksinim,kontrolsüz şehire göç furyası,ekonomik ve siyasi sıkıntı ve cebelleşimin yanı sıra ;türlü iletişim araçlarıyla birlikte doğan sınırsız merakın vücuda getirdiği sosyal değişim ;hayatın her alanına olduğu kadar sanata ve şiire de yansıması kaçınılmazdı…

şiirde ki sınırsızlık , kösnül travmaya dönüşmemeli bence de!bu nokta da şaire katılmamak mümkün değil.. okşanan sesler olmalı ,ki ruhi dinginlik ve arzunun gereği de bu olmalıdır kuşkusuz..
tüm bunlara paralel ;tırsarak,ürpererek,anne göğsüne sığınan bir çocuk edası var şiir de;bence burası göz ardı edilmemeli ki,apayrı bir fikir düzlemi oluşturmuş finalde..”haydi ey okur sende bir şeyler karala bu konuda” der gibi bir esinti yalayarak geçti benden..