Sen gülünce...
Evet gülünce sen, evet sen gülünce..
Gülünce, gülünce. Sen, sen gülünce
Mavi gülüşlerin vardı yağmurları yaz ortasında çağıran.
Bir baykuşu uyandırırdı taze uykusundan her gece.
Erguvanı severdin, bense maviyi, ayazı isterdin, bense maviyi, yazı özlerdin, bense maviyi.
Mavi bulaşmış dişlerine, dişlerin mavi, gülüşlerin masmavi.
Evet sen gülünce, gülünce sen...
Şiirler mavi kokar, herkes mavi bakar, maviye boyanır evler, yollar, canlar, en leylim anlar.
Çatılarda mavi dilli bir kedi oynar.
İsmi mavi, cinsi mavi.
Çocukça oyunlara bulaşmış adın
Kanımca her sokak başında sayıklanır adın.
Tadın renk vermiş meyvalara,
Baharda açan leylaklara
Mavi renge boyanmış pervaz diplerinde seni konuşuyorlar
Adını sayıklıyor, mavi diye ayıplıyorlar.
Evet sen gülünce, gülünce sen...
Emlak piyasasına sızmış adın “maviye bakan evler, maviye açılan sokaklar, maviye dayanan apartlar”
Anemonlar yaz ortasında inen yağmurlarla coşarken
Menekşeler saksılarda raks ederken.
Seni görmeyen gözler, siyah diye suçlarken.
Adını anımsamayanlar beyaz diye düşlerken.
Evet sen gülünce, gülünce sen..
Halik seni halk etmiş, mavi diye har etmiş.
Adın sayıklanır olmuş düşlerde
Kimisi büyük, kimisi ufak evlerde.
Maviyi soruyorlar, gözlerimden yüzüme yayılan maviyi mi
Bir renk değildir mavi huydur bende
Ve benim yetinmezliğimdir
Ve herkesin yetinmezliğidir belki
Evet sen gülünce, gülünce sen...