Şu an hayal kuruyorum
Uçsuz bucaksız kentlerden Çakıp
elle tutulur
gözle görülür
yerlere geliyorum
yolumuz uzun
Kenarlarda insanlar görüyorum insanlar diyorum insanlar
çöpten ekmek
toplayan insanlar görüyorum
insanlar görüyorum insanlar
küçücük çocukların
sıcacık yatağında durması gerekirken kartondan evlerde yaşayan
çocuklar görüyorum
insanlar görüyorum insanlar acımasız
nefret dolu söylemler görüyorum insanın değerinin bilinmediği vicdanın yok pahasına satıldığı
bir insanlık görüyorum

çocukların gözlerine bakmak lazım
Günahsız mahsum
cennetten bir mekan görüyorum
soğukta elleri üşüşeye
üşünmekten ağlayan
çocuklar görüyorum
ayaklarında geçmiş zamanlarından kalma bir küçük bot
ama mutlaka diğer ayağı çıplak çocuklar görüyorum
Umut edebilmek yarınlara
var olabilmek için
dayanmak gerekirken
ölü canlar görüyorum

içimizin paramparça
olması gerekirken
kadere sığınan insanlar görüyorum ellerimizi uzatıp
hayatlar değiştirebilecekken bencillikler görüyorum

insanlar görüyorum insanlar
ruhsuz bir insanoğlu görüyorum
yarınlara
dünlere
Bugünlere
inanmak istiyorum
bir gün
o çocuklarında
çocuk olarak yaşamasını istiyorum
kaybedilmiş çocukların
hiç yaşanmamış çocukluklarının
var olmasını istemiyorum
Bir geçmişi olmalı insanın
Geçmişe bakıp gözlerinin
Gülmesi gerek insanlığın

insanlar görüyorum insanlar
sadece kendine
çalışan insanlar görüyorum
hor gözle bakan
acımasız et yılları görüyorum
oysa ki 2 Tekelli çekçeklerin
insanlığın taşıdığını görüyorum