yapraklar yeşil değil şimdi
sarı
turuncu
kırmızı
kuru
yel estikçe dökülüyorlar yerlere
dallar çıplak kalacak yakında

otlar yeşil değil şimdi
hep sarı sarı
sallanıp duruyor kuru bedenleri
acımasız güz rüzgarlarında

yapraklar çürüyüp toprak olacak
tohumlar altlarında yuvalanacak
bahar gelecek kıştan sonra
güneş görününce yeniden
havalar sıcacık olunca
hepsi yeniden doğacak

ya biz
yani biz insanlar
aynısı değil miyiz
baharda doğduk
yazda büyüdük
kışın ölmedik mi
ama onlar gibi yılda bir değil
yıllarca kaç kez

toprağa düşen tohum baharı bekliyor
yeniden doğmak için
ya biz
kaç yıl kaç yıllar bekleyeceğiz
yeniden doğmak için
tohum hayal kuruyor
kıştan yaza
ya biz

hayalden öte düş gibi
ne din ne bilim
bu sırrı ikisi de bilememiş ki
akı l erişemiyor
beyin cevap veremiyor
sonrası şuuraltı tabii
devreye rüyalar giriyor

genç oluyorsun birden yaşlı iken
liseye gidiyorsun mesela
ya da üniversiteye
lakin ne çok şey yok
defterin kalemin mesela
mesela kitapların
okulu bitirememişsin bir ömür
geleceğe dair umudun yok
onları düşünüyorsun

bir sürü kız görüyorsun orada
hepsi birbirinden güzel
bir sürü çocuk görüyorsun erkek
hepsi birbirinden özel
hepsi neşeli
endişesiz kedersiz
tıpkı kırk yıl öncesi gibi

gelip boynuna sarılıyor birisi
yanağını yanağına yapıştırıyor
yumuşak ve sıcak
dudakları boynundayken
ipek saçları yüzünü okşuyor
sonra ıslak dudakları
kurumuş dudaklarını ıslatıyor
öyle içten
öyle sevecen
ve ihtiraslı

sonra başka bir kız
sonra başkası
bir sürü kız

ilk yaprak döken ağaç hangisiydi
bilmiyorum
çünkü not etmemişim
ilk öpen kız hangisiydi beni
hatırlamıyorum
çünkü resmini çizmemişim