ey içime çadırını açmaya çalışan sıkıntı
seni beyaz renkli bir karanfile çevirsem
yok, sihir bende değil, o yüreğimdeki güçlü insanda
her sıkıştığımda dili naziktir
ince damarından geçer sevginin
aşkı oduna değil, ormanadır
sincaplı ağaçlara, tavşanlı oyuğa
üstündeki masmavi gökyüzünedir


istemem bilmediğim bir dünyayı
o henüz keşfedilmeye çalışılan
kurmaca bir öykü değin ancak dikkatimi celbeden
bana beyaz gömleğini benim için giyen yeter
gönlünde güllerin en kırmızısı
bakışıyla gözlerimde deren
Mecnun’a eş sevdazen


gözü suluyum ama ağlamayacağım
’sesi işitilmeyen kişileri yazmaya devam edeceğim yine’
haksızlık güreşe tutuşsa da benimle
galip gelecek hak ve adalet
kimse çizik atamayacak
yığılsalar da bir araya
bir kişi yetecek bana
sessizce beni seven


bir ışık huzmesi var cebimde, kalem
elimi cebime koymam yeter
duymak için kelâmı
bir adım Elif’tir diğeri kırılgan ince
bozmak istemem adımı
harfleri dağıtana..

21. 09. 2017 / Nazik Gülenay