Akşam karanlığı çökünce güne.
Ne sesini duydum, ne bir of çektin.
Sen hazırlanmışsın, görklü düğüne.
Lokman geldi mi ki, geldi mi vaktin.

Halini görüp de dudak büzene.
Emir haktan deyip, ölüm sezene
Yüreğini teker teker üzene
Gücenip kızmadan dönüp de baktın.

Şafak sökse ne ki, güneş yok ay yok.
Bulutlar kol kola, ağlaşıyor gök.
Nefesler sır saklar, bu bir emri hak.
Yürekler taşınca gözlerden aktın.

Sefanı görenler duysalar ne der.
Ne kapı, ne baca, bir fayda eder.
O gelince durmaz, ruh kalkar gider.
Alınca canını, boynunu büktün.

Kimler yememiş ki sulu aşını,
Anlatırlar dinle, kaldır başını.
Dörde sakladığın en son düşünü.
Dönüp baka baka, toprağa diktin.

Ekince karnını doyuran toprak.
Sana gölge oldu, sana yün yatak.
Toplayıp yığdığın etrafında bak.
Git tekrar gel diye yollara döktün.

Eşimin anası, sendendir özüm.
Seninle büyüdü, çok oldu azım.
Nebiye komşu ol, bu da son sözüm.
Birisi’ne uçan kanatlar taktın.


zekeriya duman