Yaşamak Bir Yol

İnişli çıkışlı, güllü tikenli
Kimine göre düzenli, kimine göre karışık, uzunlu kısalır bir yol
Karınca misali geride bıraktığım zamanda
Çok sevildiğim de oldu sevdiğim de oldu
Ağladığım,  güldüğüm de oldu
Kıymetimi bilenler anılarımın içerisindeler, her gün biraz daha yaşlansam da onlar taptazeler

Sevginin önüne set çekmediğim ömrümün bu günlerinde şerefine diye başladığım yalnızlığıma kadeh kaldırdığım söyleniyormuş
Kalabalık oldum da ne oldu san ki, varsın öyle olsun
Yıldızlar kayarken yalnız kaymıyorlar mı?

Bir de gökyüzündekilere aşık olduğumu sananlar varmış
Bana sormadan fikir yürütenler, deli olduğumu düşünenler, işte onlar bilemezler ki
Burnumun direği ne zaman sızlasa
Ne zaman çaresizlik aklımı parçalayıp kollarımı bağlasa
Ne zaman gözlerim dolup taşsa, gökyüzüne aşık olduğumu anlıyor  mahcup oluyorlarmış

Acıların katmerlisi kangren olmuş yaraya etki eder mi?
Az kalan hayatta, çok mutluluk umut etmek kanatları tutulmuş kartalın pençelerini parçalanmasına benzemiyor mu?
Beklemek
Umut etmek
Sonra, zamana bırakmak
Oysa tek gerçek ölümken boşlukları dolduran avuntu içeriye iş olmaktan başka bir işe yaramıyormuş

Damla damla biriktirdiğim sevgi zerrecikleri ruhumda okyanusa dönüşürken
Atmalar
Ağlatmalar
Kapıları çarpmalar
İnsan hakikaten çok defa ölüyormuş
Günaydın hayat diyeli o kadar çok oldu ki
Bir ulemadan duydum
birilerinin unuttuğu bir şey daha varmış
insan yaşattığını yaşamadan göçemiyormuş... Bilal KARAMAN