Gün öyle bir acı öyle bir karanlık ve soğuk ki, güneşi görmüyor gözlerim, sıcağını hissetmiyor bedenim.
Ruhum inim inim inliyor.
Zaman sanki durdu o ana kilitlendi geçmiyor.
Ne kadar bağırsam da çığlıklar atsam da duyulmuyor soluksuz kalıp gitgide daha çok tükeniyorum.
Çehremdeki o tebessüm dahi yok oldu. şunu çok iyi anladım ki bazen zaman her şeyin ilacı olmuyor daha da sarpa sarıp yokuş aşağı koyruluyor.
Sızlıyor yine yüreğim kalbim yaralı gözlerim fersiz ve sensiz.
Geçmiyor bir türlü geceler karanlık soğuk ve ürkütücü.
Gözlerimden yaşlar yine süzülmeye başladı.
Herkes uykuda ama gün asıl şimdi işlemeye başladı benim için.
Sebepsizce ruhumda ki korku ve kasvet bedenimdeki sızı her zerreme kadar yayılmış.
Attığım çığlıklar sadece bir feryattan ibaret kaldı.
İçimdeki neşe, mutluluk, sevinç ve huzur, hepsini aldılar sanki kor ateşlerin içine attılar.
Yine olan aciz kalmış ruhuma dermansız kalmış bedenime oldu.
Yine yalnız sensiz ve sessiz bir gecenin karanlığına bırakıyorum.