E be ey zalim insanoğlu...
Bu zulmü taşımıyor artık güçsüz bedenim.
Zalimin zulmüne kalmış herkes kör ve dilsiz.
Zulüm geldi, bitti yiğitlik, mal gitti, bitirdiler şan’ı,
Şah dediler şahbaz oldular.

Bir parça ekmeğe göz diktiler.
Boş kuru kavgada mazlum çiğnendi.
Ne günlerin anlamı kaldı ne de geleceğin.
Mazlum ağlıyor bir kuru ekmeğe.
Oturup ağlasam, vah! etsem, doyurmuyor acı, giydirmiyor çıplağı.

Önce yiğitlik konuşulurdu şan şöhret şimdi zalimlik.
Dostu artık ölüm olmuş mazlumun.
Cahillik, iltimas sürerken, mutluluk nasıl anlatılır ki.
Her yerde ihanet, kapı arkaları şirk ve zina.

El pençe divan, birileri birisinin karşısında.
Herkesin dili birbirine destan.
Nasıl anlatayım ki bu körpe kalmış duygularımı.
Zulümle abad olmaya dayanmış ,
Bu gaflet uykusunda ki cahil fani kullara,

EĞER BİR GÜN ZULÜM BİTERSE
HOŞGÖRÜ O ZAMAN ÇIKAR "ARŞA"