İnsan insana sığınır dostum
Unutur belki içinde ki sıkıntıyı
Dost sesini duydumu!
Atabilir oturup seyrederken gökyüzünü
Yalnızlık duygusunu
Bazen kuramaz hayatın kurgusunu
İnsan insana sığınır dostum
Ya da kalkar gider unutursun hepisini
Başka bir gözle de bakabilirsin hayata
Düşerek hatalara …
Camlı kapıların arkasında
Mermer merdivenlerden çıkarken yukarıya
Tatlı bir gülümsemeyi arasın
Yıldızların arasında
İnsan insana sığınır dostum
Hayatı boyunca
Bu tutunmak değildir bir dala
Yaşamaktır yaşayabildiğin kadar acılarla!
Alabildiğine derin bir tasa
Rahatsızlik duyduğunda dalarsın kuşkulara
Fabrikanın kapısında,
Alışverişte beklerken kuyrukta
İnsan insana sığınır dostum
Bazen huzurla, bazen de huzursuzca
Devrim yaratabildiğin ruhunla
Toplanmış acılar dökülür
Sen yürüdükça dolaşarak ayaklarına
Bak, tanımadığım birisi çömelmiş
Otobüs bekliyor durakta
Bir kadın gidiyor telefonda kızarak
İki çocukla!
Köln Garı, bugün bambaşka
Dikkat kesilmiş birisi bakıyor
Paris yolcularına
Neden?
Nasıl varıyorum bu sonuca?
Gar’da bu kalabalığı seyrederken
Bir başıma
İnsan insana sığınıyor bazen dostca
Bir şüra başkanı gibi
Otururken kendi ruhunun koltuğunda
Sonra bakıyor insan
Edebi varsa kendi aynasına
Neden bu kadar mahkumum diyerek
Kendi duygularına
Tek devrim budur aslında
Yaratmak zorunluğunun alışkanlıklarıyla
Yoktur büyük düşman önyargılarımızdan başka
İnsan insana sığınır yaşadıkça
Fırtına diner ve çekiliriz bir köşeye
Hissedilir dostun sıcaklığ sonunda!
Sonunda!

Dost sıcaklığında huzurlu akşamlar diliyorum, yüreği güzel insanlara, canlara, yoldaşlara, her türlü zorluğa rağmen insan kalanlara ve bize insanca el uzatanlara! Saygılar!

Sosyolog Hasan Hüseyin Arslan - 21.07.2022 – Köln Garı