38
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1982
Okunma

Adım şiir, soyadım dize
İstanbul’da doğmuşum
Saat üç otuz beşte
Yaşım her sene değişiyor
İnanın yetişemiyorum, bendeniz de...
Baba adı rübai, anamın adı gâzel
İki âşık ilk onları tanıdım
Herkesleri öyle sandım
Tek çocuktum, birazda afacandım
Allah vermemiş abla ,kardeş, ağbey
Diye küçükken çok ağlardım
Mahallenin çocuklarını eve toplardım
Simge, imge, hece, deniz
Bulut, umut, sevgi, yağmur
Bizim evde büyüdüler
Ailem yalnız kalmamı istemedi
Hepsini de ben gibi sevdiler...
Bir gün göçüp gideceğiz deyip
Doğru bldiklerini bana da öğrettiler
Ve gittiler!..
İşte o an;
Şiir ağladı dizelerde
Bir göz rübai’yi, gazeli aradı
İmgeler sarp kayalara çarpınca
Yürek denizin dalgalarında coştu kabardı
Umut yalnızlık giyinmişti, sevgi alıp başını
Gitmişti!..
Bulut ağladı, yağmur çıplaktı
Şiir sustu
Hece gizlendi
Dize haykırdı
Kimseler duymadı
ayşe yayman