Ne vakit elime alsam kalemi
Mürekkebe düşer, yazar gözlerin
O vakit gözlerim içer elemi
Kirpikden gönüle sızar gözlerin

Bakışın nam salar can otağımda
Güller meşke dalar viran bağımda
Hasretin bağrımı dağladığında
Bütün ezberimi bozar gözlerin

Süzülse cennetten bir yüce murat
Çözülse muamma nur olsa sırat
Niyaz etsem hakka bir sebep yarat
Korkarım gönlüme kızar gözlerin

Hanında mihmana yerin var mıdır
Yolcuya izzet-i ikram zor mudur
Aşktan sual etsem acep ar mıdır
Belki cevabını sezer gözlerin

Fikrimden çıkarıp atayım dedim
Bir dem söylemeyip yutayım dedim
Yiten seneleri tutayım dedim
Bir baktım ömrüme mezar gözlerin

Maziden âtiye hasreti güder
Sıladan vazgeçer gurbete gider
Sevda çoktur diye çok inat eder
Niçin cananını üzer gözlerin

Geceyi susturur ayı devşirir
Mehtabın nurunda kahve pişirir
Göğün sinesinden yıldız aşırır
Sinemin üstüne dizer gözlerin

Yılmam karlı dağlar önümde dursa
Kılıç kanım dökmez boynumu vursa
Merhamet etmez de bakacak olsa
Dizlerimde bağı çözer gözlerin

Bir kere gözüne değdi çare yok
Ruh nasibin almış orda paye çok
Senin yürek bahçen her çiçeğe tok
Tek yaban gülünü süzer gözlerin

H.Aynaci